بی حسی موضعی سومین اثر سینمایی مهکام
به گزارش گلونی حالا که این روزها بر اثر بی‌تحرکی و خانه‌نشینی دچار بی‌حسی‌های موضعی در جای جای بدن مبارک شدهایم، بد نیست که شما را با یک فیلم با پایان درخشان آشنا کنم.
بعضی‌ها معتقدند که اگر دوستان زشت داشته باشند، خودشان زیبا جلوه میکنند.
اما حسین مهکام که نویسنده و کارگردان این فیلم موفق است، از یک راز موفقیت دیگری استفاده کرده است.
او در این فیلم، یک چشم قشنگ جذاب را بهانه‌ای برای دیدنی‌تر کردن فیلمش در نظر گرفته است.
البته امیدوارم به آقایان حبیب رضایی که تهیه کننده فیلم هم هستند، حسن معجونی و دیگر مردان این فیلم و طرفدارانشان برنخورد.
حسودی هم ندارد، زیبایی که دست خود آدم نیست.
البته جناب آقای پارسا پیروزفر عزیز در کارنامه خود ثابت کرده‌اند که جذابیت هنری دست خوده آدم است و نیازمند تلاش خستگی‌ناپذیر.
بی حسی موضعی سومین اثر سینمایی مهکام
وقتی با عنوان فیلم و بازیگران آن را دیدم، فکر کردم باید درباره یک درد مزمنی باشد که از فرط بی‌توجهی به آن بی‌حس شدهایم.
اما درست در آخرین سکانس‌های فیلم جذابیت داستان، پایان‌بندی و عنوان آن دوچندان شد.
«بی حسی موضعی» فیلمی در ژانر خانوادگی، محصول سال ۱۳۹۷ است.
این فیلم در جشنواره جهانی فیلم فجر سال ۱۳۹۸ برای اولین بار اکران شده است.
اکران عمومی آن در شرایط کرونایی و به صورت اکران آنلاین در شهریور ۱۳۹۹ اکران شد.
حسین مهکام که متولد ۱۳۵۹ است، فعالیت سینمایی خود را با فیلم آدم در سال ۱۳۸۵ آغاز کرده است.
فیلم «بی حسی موضعی» سومین اثر سینمایی مهکام است.
در معرفی این فیلم آمده است: داستان فیلم بی حسی موضعی از شب تا صبح اتفاق می افتد. «جلال »، دانشجوی انصرافی رشته فلسفه، متوجه می‌شود خواهرش که به اختلال روانی دوقطبی مبتلاست، با مردی ثروتمند به نام «شاهرخ» ازدواج کرده که به شرط‌بندی بازی فوتبال اعتیاد دارد.
جلال با عصبانیت از خانه بیرون می‌زند تا به خانه دوستش، «بهمن» که یک آهنگ‌‌‌ساز زیرزمینی است، برود. در مسیر جلال با یک راننده تاکسی به نام «ناصر» آشنا می‌شود و این دو شب عجیبی را در کنار هم سپری میکنند.
در این فیلم خانواگی اجتماعی، بازیگرانی چون پارسا پیروزفر، حسن معجونی، سهیل مستجابیان، باران کوثری و حبیب رضایی به ایفای نقش پرداخته‌اند.
یکی از جذابیت‌های فیلم شنیدن صدای محمد بحرانی به عنوان گزارشگر فوتبال است.
این ابتکار برای من مخاطب، یادآور همه گزارش‌های فوتبالی عادل خان فردوسی‌پور بود که این روزها به شدت دلتنگ شنیدنش هستیم.
دو نکته مهم دیگری درباره این فیلم وجود دارد.
یکی آنکه توانسته با حضور خوب و درخشان سهیل مستجابیان، به نوعی این پتانسیل را در فیلم ایجاد کند که مخاطبینی که این روزها به رسانه ایسنتاگرامی عادت‌کرده‌اند را به خود جذب کند.
به قول خبرگزاری برنا، سهیل مستجابیان که پیشینه تئاتری دارد، در نشست مطبوعاتی فیلم که در موزه سینما برگزار شده درباره حضور خود در این فیلم چنین می‌گوید:
این فیلم اولین تجربه سینمایی بلند من و یک درس بازیگری برایم بود؛ وقتی فیلم‌نامه را خواندم متوجه شدم که جهان‌بینی آن فراتر از تمام چیزهایی بود که خوانده بودم و پذیرفتم؛ حضور در این کار هم درس بازیگری و هم بزرگ‌تر از آن، درس منش برای من بود.
حسین مهکام گه فیلم‌نامه این فیلم را در سال ۹۱ نوشته است نیز در این نشست تاکید کرده که اگر دوباره این فیلم را بسازد به همین شکل خواهد بود.
اگرچه من هم همچون کارگردان فیلم معتقدم که بخش مهم فیلم دیدن در حضور در سینما است، اما نباید از این حقیقت به راحتی گذشت که اکران آنلاین از جمله دلگرمی‌های این روزگار کرونایی است.
پایان پیام
