سوفیا لورن بازیگر پر افتخار ایتالیا به سینما بازگشت
به گزارش گلونی سوفیا لورن، نامی آشنا برای سینما دوستان و علاقه‌مندان به سینمای ایتالیا. ستاره‌ای که بعد از ۱۰ سال دوباره به سینما بازگشت.
کمتر کسی است که خبر بازگشته سوفیا لورن به سینما را، در فیلم زندگی پیش رو، اقتباسی از رمان به همین اسم به قلم رومن گاری، به کارگردانی پسر سوفیا لورن، ادواردو پونتی، نشنیده باشد. این سومین همکاری او با پسرش، به عنوان کارگردان است.
سوفیا ویلانی شیکولونه، با نام شناخته شده سوفیا لورن، متولد ۲۰ سپتامبر ۱۹۳۴ (۲۹ شهریور ۱۳۱۳)، بازیگر سرشناس ایتالیایی سال‌های طلایی سینمای ایتالیا و هالیوود است.
او در مصاحبه‌اش با روزنامه های پیترزبورگ گفت که بازیگر شدن آرزوی مادرم بوده، چیزی که من را خوشحال می‌کند، این است که توانستم تمام آرزوی مادرم را برآورده کنم در ادامه اضافه کرد سوفیا لورن واقعی او است نه من. رومیلدا ویلانی، مادر سوفیا لورن، در نوجوانی برنده یک مسابقه بازیگری می شود که به برنده یک بلیت سفر به هالیوود اهدا می‌کردند.
با این حال مادرش این اجازه را نمی دهد که رومیلدا به این سفر برود.
او از خانه فرار می کند و این موجب آشنایی‌اش با اشراف‌زاده‌ای ناپولی به نام ریکاردو شیکولونه می‌شود. بعد از به دنیا آمدن سوفی، ریکاردو از ازدواج کردن با رومیلدا امتناع می‌کند و دختر تازه به دنیا آمده‌اش را ترک می‌کند.
سوفیا لورن در طی زندگی خود سه بار پدرش را ملاقات می کند. سوفیا در مورد پدرش می گوید من او را بخشیدم اما هیچ وقت این که مادرم را ترک کرد فراموش نکردم. آغاز حرفه بازیگری لورن، در سال ۱۹۵۱ با فیلم به کجا می‌روی بود.
سوفیا لورن بازیگر پر افتخار ایتالیا به سینما بازگشت
او در این فیلم نقش یک سیاهی لشکر را داشت که به واسطه کارلو پونتی تهیه کننده مشهور ایتالیایی و بعدا همسر او، توانست در این فیلم حضور یابد. سابقه آشنایی با پانتی و لورن مسابقه ملکه زیبایی باز میگردد که پونتی ۳۷ ساله، لورن ۱۵ ساله را ملاقات می‌کند و به او پیشنهاد حضور در سینما را می‌دهد.
با این که سوفیا لورن را به عنوان یکی از زیباترین بازیگران هالیوود می‌شناسند، او در خاطراتش، از شکایت فیلمبردارها و عکاسانی که برای تست بازیگری به پیش آنها رفته بود، درباره بینی نافرمش یاد می‌کند.
همچنین در بخشی از خاطراتش می‌گوید در دوران نوجوانی به خاطر لاغری‌ام من را خلال دندون صدا می‌زدند.
لورن در ابتدای حضورش با نام مستعار سوفیا لازارو مشغول به کار شد و درآمدش را از طریق مجلات کمیک تصویر که عمدتا داستان‌های عاشقانه بود، در می‌آورد.
سوفیا لورن در سال ۱۹۵۳ با فیلم(آیدا) برای اولین بار تحسین منتقدین را برانگیخت و سپس یک سال بعد، با حضور در فیلم طلای ناپل به شهرت رسید. در سال ۱۹۵۵ برای اولین بار همکاری‌اش را با مارچلو ماسترویانی در فیلم همسر زیبای میلر، آغاز کرد.
او پس از این بسیاری از همکاری دیگر ماسترویانی داشت، که بیشتر این همکاری‌ها در فیلم‌های فردریکو فلینی است.
حضور سوفیا لورن از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۰ در آمریکا و همکاری‌اش استودیو پارامونت منجر به شهرت جهانی او شد در این مدت در ۵ فیلم حضور یافت. اولین فیلمش در آمریکا هوس زیر درختان نارون در مقابل آنتونی پرکینز است.
در سال ۱۹۶۰ با بازی در فیلم ایتالیایی دو زن برنده اسکار و جایزه فیلم کن شد.
خودش می‌گوید: «تا قبل از دو زن، من یک اجرا کننده بودم پس از آن بود که بازیگر شدم. دسیکا سبب شد به خودم باور داشته باشم.
یاد بگیرم مهم نیست چند نفر قصد دارند سرنوشت مرا در دست بگیرند. من و فقط خود من ناخدای کشتی خودم هستم.»
او در ۱۹۶۵ برای فیلم ازدواج به سبک ایتالیایی برای بار دوم نامزد اسکار شد.
اسکار لورن برای دو زن اولین اسکار در تاریخ سینما به یک بازیگر غیر انگلیسی زبان است.
لورن درمورد تجربه‌اش در فیلم دو زن می‌گوید من این فیلم را با تجربه کودکی‌ام از جنگ جهانی دوم بازی کردم، ترس‌های مادرم را آن زمان بیاد می‌آورم، امروز که خودم یک مادر هستم، نگرانی او را هنگامی که یک فرزند خانه را ترک می‌کند، درک می‌کنم.
جایزه ملی ایتالیا
او در طول فعالیت هنری خود برنده ۶ جایزه دیوید دی دوناتلو (جایزه ملی ایتالیا) و رکورددار آن است. لورن بعد از ازدواجش با کارلو پونتی در سال ۱۹۵۷ در کمتر فیلمی حضور می‌یافت.
در زمان ازدواج و پنتی که هنوز از نظر دولت ایتالیا همسر قبلی اش را طلاق نداده بود منجر به جنجالی فراوان شد.
پونتی حکم طلاق از همسرش را در مکزیک گرفت، اما کلیسای کاتولیک ایتالیا که در آن زمان اجازه طلاق را نمی‌داد، این حکم را مردود می‌دانست.
این جنجال منجر به رفتن پونتی و لورن به فرانسه، در سال ۱۹۶۶ با اخذ شهروندی فرانسه ازدواج آنها ثبت و قانونی شد.
پونتی در سال ۲۰۰۷ به علت بیماری ریوی در گذشت. هنگامی که از لورن در سال ۲۰۰۹ پرسیدند ایا احتمال دارد دوباره ازدواج کند جواب داد: «نه، دوباره هرگز، غیرممکن است که کس دیگری را دوست داشته باشد.» او از ازدواج صاحب دو فرزند است.
از لورن همواره به عنوان بازیگری خانواده دوست یاد می شود. در مصاحبه‌ای به سال ۱۹۸۷ می‌گوید: «دنیای که ما امروزه در آن زندگی می‌کنیم بسیار خطرناک است، اما من سعی می‌کنم ترس‌هایم را در خودم مخفی کنم.»
من هرگز آنها را به فرزندانم نشان نمی‌دهم چون این نگرش صحیحی نیست.
فکر می‌کنم باید به کودکان اعتماد به نفس برای حضور در زندگی، میان مردم، جامعه و دنیای امروز داد.
علاقه لورن و نگرانی‌اش برای کودکان ریشه فعالیت‌های فراوان او در حوضه فعالیت‌های بشردوستانه است.
در سال ۱۹۹۲ از طرف سازمان ملل به عنوان سفیر ویژه کمیساریای کمک به آوارگان و پناهجویان و جانشین آدری هپبورن انتخاب می‌شود.
خبر بازگشت او به سینما در سن ۸۶ سالگی و بعد از ۱۰ سال غیبت در سینما، خبری بود که بسیاری از سینما دوستان را شاد کرد.
آخرین در فیلم کوتاه (صدای انسان) از روی نمایشنامه‌ای به قلم ژان کوکتو، به سال ۲۰۱۴ باز میگردد. و آخرین حضورش در سینما به فیلم (نه) در سال ۲۰۰۹ باز میگردد.
او در سال ۲۰۱۰ مینی سریالی از زندگی خود در دوران کودکی‌اش ساخت و خود نقش مادرش را بازی می‌کند.
امیدواریم پس از این او را دوباره در فیلم‌های بسیاری ببینیم.
پایان پیام
نویسنده: سید روزبه موسوی
