با سلاح علم زمین را نجات بدهیم

با سلاح علم زمین را نجات بدهیم

به گزارش گلونی زهره رفعت‌نژاد ۱۶ ساله از دبیرستان نمونه بشارت در پویش پیک زمین نوشت:

«روزی در هوای زیبای بهاری قدم می‌زدم.

در باغ روشن خیال و دل می‌سپردم به نوای بلبل و رقص پروانه‌های زیبا.

به پیش رفتم تا بیابم گنج پنهان زندگی را در مسیر یافتم که بعضی تغییرات به دست انسان صورت گرفته است و کور ساخته زمینم را.

جایی که سبزی و طراوتش دل ما را می‌رباید و پاکی‌اش نشان نجابت است.

با سلاح علم زمین را نجات بدهیم

دوست داشتم دست سرنوشت را تغییر دهم، ولی دانستم که سرنوشت را ما خودمان رغم می‌زنیم.

بین راهی نمی‌ماند جز تغییر در افکارمان، پس ‌ای مادر سبز استوار بمان برای نسل‌های آینده و نفس بکش که نفس کشیدنت نشان زندگیست.

دل خیال من کنار تو استوار می‌ماند، چون کوه‌های سرفراز.

برای نجاتت آرزوها دارم. آرزو می‌کنم بمانی برایم سال‌ها تا ببینم من برایت دامنی پر ز گل‌های رنگارنگ، همچنان آرام باش و همچنان خرم که من یابم، امید زندگانی مرا و هر روز آبادتر شدن را، بسازم.

با سلاح علم تیری و کنم پرتاب به سمت تمام تاریکی‌ها و چیزی که تو را تهدید می‌کند.

آرزو دارم بشر روزی تو را پیدا کند.

یافتن سخت نیست، درک‌کردن مشکل است.

پس آرزوی آخرم را می‌کنم تقدیم به تو، آرزو دارم بمانی از برایم تا ابد.»

ما مسئولیم

ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.

همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.

هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.

زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت‌ اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.

ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.

پایان پیام