رمضان تلویزیون رضا عطاران را کم دارد
به گزارش گلونی سریال‌های رضا عطاران ما را به یاد ماه رمضان‌هایی می‌اندازد که پس از افطار با خنده و نشاط، انرژی رفته ساعت‌ها کار و روزه از تن‌مان بیرون می‌رفت، یاد ماه رمضان‌هایی که تلویزیون رضا عطاران‌اش زیاد بود، البته به تعبیر خوب.
این الگوی ایجاد نشاط و سریال‌های کمدی در ماه رمضان، از رسانه کشورهای عربی به ویژه سوریه و لبنان آمد. نمونه‌ای که همچنان ادامه دارد.
سریال‌های کمدی پس از افطار نه آن‌ها را از دین و عبادت انداخت و نه کسی را اسیر شیطان کرد.
آنچه که بعضا در همان سال‌های پخش سریال‌های کمدی در کشور خودمان ادعا می‌شد.
رضا عطاران سال‌هاست دیگر سریال نمی‌سازد و ما هنوز که هنوز است در همان آقا ماشاالله و این علیه علیه (این علی است علی است) مانده‌ایم.
هنوز اگر در اینستاگرام واژه طنز را جستجو کنیم به آمار قابل توجهی از تکه‌های سریال‌های رضا عطاران می‌رسیم که هنوز تشنگی خنده‌هایمان را سیراب می‌کند. مگر رضا عطاران چه می‌کرد؟!
البته نگارنده، به جای کلمه طنز، فارغ از تعریف فنی، همچنین جایگاه آن‌ها در فرهنگ لغت، برای رسانه‌هایی مانند؛ سینما، تئاتر و تلویزیون از واژه کمدی استفاده کرده و مناسب‌تر می‌داند.
رمضان تلویزیون رضا عطاران را کم دارد
عطاران با مجموعه تلویزیونی ترش و شیرین در دهه هشتاد خورشیدی ما را یکبار دیگر انداخت در دنیای ملس خودش، سریالی که البته برای نوروز ساخته شد.
چرا هنوز ترش و شیرین مخاطب دارد؟
فیلمنامه‌‌ای دارد که از رویدادهای ملموس و روابط انسانی و دغدغه‌های آشنا می‌گوید، کارگردانی و قاب‌بندی‌های ساده و بدون ادعا، وجود کمدی موقعیت دوش به دوش ساختار کلامی بامزه، همجنس بودن آدم‌ها با جامعه‌ای که می‌شناسیم، مگر این چیزها کم‌اند؟
این‌ها بخشی از دلایل موفقیت عطاران در سریال سازی بود.
درکنار نکات مثبت رضا عطاران، گاه رفتار و رویدادهای غیرقابل باور نیز مشاهده می‌شود؛ بی‌حرمتی آدم‌ها به هم فارغ از سن و سال‌شان حتی تا جایی که یک کوچک‌تر به بزرگ‌ترش لگد (با لحن رفتاری که در فرهنگ عامه اردنگی شناخته می‌شود) می‌زند، اما بیننده این‌قدر ملاحت می‌بیند که چشم‌پوشی می‌کند، شاید بی‌راه نباشد که بگوییم توی ذوق نزده و تماشاگر آن را می‌پذیرد.
یا در نمونه‌ای دیگر در متهم گریخت چگونه می‌شود که یک انسان هی می‌میرد و زنده می‌شود، اما مخاطب این رویداد هرچند بسیار نادر پزشکی را می‌پذیرد.
ترش و شیرین نیز از دو طبقه اجتماعی و اقتصادی حرف می‌زند که از قضا روابط عاشقانه و موانع سرسخت نیز در آن وجود دارد، بستری که تا به حال دستمایه بسیاری فیلم و مجموعه شده است.
این تقابل تازه‌ای نیست، اما عطاران با خلق شخصیت و موقعیت‌های ملموس و براوانی شوخی در هر سکانس همچنان موفق است.
سریال‌های ماه رمضان امسال نه تنها قرار نیست بخنداند که ظاهرا در این دوره، سر کرده‌ایم توی گونه وحشت!
چند سال باید بگذرد تا دوباره در افطارهای‌مان سر و کله رضا عطاران پیدا بشود و شاد شویم؟!
اگر عطاران برای ورود دوباره به تلویزیون ناز دارد، انصافا خریدنی نیست؟!
پایان پیام
نویسنده: نیما نعمتی‌زاده
