می‌خواهم زنده بمانم و سکانس های کلاسیک
به گزارش گلونی سریال می‌خواهم زنده بمانم این روزها از شبکه نمایش خانگی پخش می‌شود و به تازگی قسمت یازدهم آن منتشر شده که نقد آن را با هم می‌خوانیم:
فیلمنامه و گفتگو‌ها
نویسنده در کنار داستانی پر کشش (که شاید شبیه برخی دیگر از گونه‌های هم ردیف خود باشد) سنگ تمام گذاشته است.
می‌توان گفت در قسمت یازدهم شاهد ساختار کلامی محکم، در خدمت خرده اهداف و هدف اصلی و گفتگوهای شگفت‌انگیز و مسحور کننده‌ایم.
برای نمونه؛ سکانس رویارویی شایگان و فرخی و پیشنهاد رشوه و تهدید‌های طرفین، جدالی حیرت‌آور است.
همچنین گفتگوهای دشتی و شایگان، حقی و همسرش در زندان، برگشت به گذشته دشتی و فرخی.
می خواهم زنده بمانم و سکانس های کلاسیک
کارگردان در قسمت یازدهم مجموعه می‌خواهم زنده بمانم به شکلی درست از قاب بندی، زاویه دوربین و برش‌های فنی (دکوپاژ یا تقطیع) استفاده می‌کند.
نمونه‌های دلنشینی که مخاطب اهل فن را به سینمای کلاسیک دعوت می‌کند.
در سکانس گفتگوی دشتی و شایگان، دشتی برای تهدید از جای خود بلند می‌شود، دوربین او را همراهی کرده و در تداوم تقطبع، دوربین از نگاه دشتی، از بالا، شایگان را نگاه می‌کند.
این زاویه از بالا، شخصیت شایگان را کوچک و تا اندازه‌ای وحشت زده و شکست خورده نشان می‌دهد.
زاویه دوربین و تقطیع درست و کلاسیک، روانشناسی سکانس و له شدن احتمالی شخصیت، و تسلط نیروی مقابل را به خوبی به رخ می‌کشد.
نکات خوب و اصولی در کارگردانی قسمت یازدهم بسیارند تا جایی که مخاطب دلش نمی‌آید اندک ضعف‌ها را ببیند.
نقصی مانند قاب‌بندی و برش فنی در سکانس گفتگوی دستی و شایگان، زمانی که دشتی اشاره به پشت کردن شایگان می‌کند، در حالی که در نماهای قبل تماشاگر به خوبی جهت ایستادن و نگاه شایگان را درک نکرده است.
بازیگری، یکی از برگ‌های برنده می‌خواهم زنده بمانم
حامد بهداد در این مجموعه بر فهم کلام و ادای آن به خوبی مسلط است.
در اوج خشم، به آرامی سخن گفته، راه رفته و پس از مکث برمی‌گردد.
بر اساس ویژگی اصلی شخصیت‌اش، ترس‌هایش را پشت غرور و قدرتش، قطره‌ای و ظریف نشان می‌دهد.
ترس شایگان در سکانس گفتگویش با فرخی این ادعا را ثابت می‌کند.
می‌خواهم زنده بمانم، مجموعه‌ای است که دوشنبه‌ها، با روایتی جذاب، حال‌مان را خوب و اسیر کرده است.
آدم می‌ترسد این سریال تمام شود و در این فقر مجموعه‌های خوش تعریف و درست، چه گلی (با ضمه روی گاف) به سر بگیرد، شاید همان ضمه!
پایان پیام
نویسنده: نیما نعمتی زاده
