اینجا آخر دنیاست؛ مرز ایران و افغانستان

در ۱ آذر ۱۴۰۰ 0

اینجا آخر دنیاست

به گزارش گلونی امیرحسین داوودزاده فعالِ حوزه پناه‌جویان حاضر در مرزهای شرقی ایران، در گفتگو با محمدحسین جعفریان گفت:

مرزهای ایران در سه دوره شاهد مهاجرت افغانستانی‌ها به ایران بوده است.

یکی قبل از حضور طالبان در افغانستان که شامل مهاجرین کار یا تحصیل بود و تعداد آنها زیاد نبود.

دوره دوم در زمان ورود طالبان به قسمت‌های شمالی افغانستان بود که به طور قابل ملاحظه‌ای تعداد این افراد افزایش پیدا کرد.

به طوری که حدودا روزانه هفتصد الی هزار نفر به مرزها مراجعه می‌کردند و دوره سوم بعد از سقوط کابل بود.

بعد از سقوط کابل روزانه هزاران نفر که فارغ از همه چیز، زندگی خود را رها کرده‌اند به سمت مرزها روانه می‌شوند. این افراد پناهجوی جنگی و ناچار به فرار هستند.

مدت هفتاد و چهار روز است که در مرز خدمت می‌کنم و حدودا از ۸۰ هزار پناهجو در این روزها پذیرایی کرده‌ایم.

اینجا آخر دنیاست

شرایط بسیار سختی در مرزها وجود دارد. مهاجرینی که به مرزها می‌رسند چندین روز آب و غذا نخورده‌اند و مضطر هستند.

در مرزها نیز آب شرب و غذا وجود ندارد و هوا به شدت سرد و خشک است

خدمات پویش ما شامل آب معدنی، شیرخشک به‌ همراه شیشه شیر برای نوزادان، پک لوازم بهداشتی بانوان، غذای گرم، دارو، پتو و… است.

مرز ملیک اصلی‌ترین جایی‌ است که مهاجرین در آنجا تجمع می کنند. بیشترین خدمات در این مرز صورت می گیرد.

مرز شبیه آخر دنیا شده است. کیلومترها دیوار بتنی و سیم خاردار که به سیم‌خاردارها چفیه، چادر، کوله‌پشتی و…گیر کرده و پاره شده است.

این مهاجرین به امید زندگی بهتر نیامده‌اند. از جنگ گریخته‌اند. آنها پناهجویان جنگی هستند.

ما، تنها رسانه مقاومت را که لایوهای جناب جعفریان است، هر شب نگاه می‌کنیم. روزی که درباره کوچ اجباری از دایکندی صحبت کردید به میان جمعیت رفتیم.

پرسیدیم کسی از دایکندی در جمعیت حضور دارد. ده ها نفر بلند شدند.

اتفاقاتی را که بر آنها گذشته بود، جویا شدیم. همه چیز واقعی و درست بود.

زمین و خانه‌های آن‌ها را گرفته و به طالب‌ها سپرده بودند. می‌گفتند اگر برگردیم سقفی وجود ندارد که زیر آن زندگی کنیم.

اینجا آخر دنیاست

صوت کامل گفتگو با امیرحسین داوودزاده و سمانه افشار را بشنوید:

دانلود کنید

ایران همیشه طرفدار مستضعفان بوده است، پس عملکرد دولت ما باید با عملکرد دیگر دولت‌ها متفاوت باشد.

وقتی که دیدیم از طرف دولت حمایتی وجود ندارد، افراد خودجوش به مرزها آمدند و پویش را به راه انداختند.

گله من از خبرنگارانی است که با یک ذهنیت ثابت از ایران به افغانستان سفر می‌کنند و انتظار دارند شهروندان افغان حقیقت را در حضور طالبان برای آن‌ها بازگو کنند.

هر خبرنگار عزیزی که علاقه به دیدن افغانستانِ بدون روتوش و واقعی دارد باید به مرزها سفر کند تا حقیقتِ نتیجه طالب را ببیند.

در اینجا همه نوع افراد از تمام ولایات حضور دارند تا حقیقت را برای شما بگویند.

گله دیگرم از تمام دوستان افغانستانی که پاسپورت و شناسنامه ایرانی دارند و مقیم ایران هستند.

اگر توانایی حضور و کمک در مرزها را دارند به لب مرز بیایند. سهمی در این امر داشته باشند.

برای شرکت در این پویش هیچ محدودیتی وجود ندارد. هرکسی با هر شرایطی، جنسیتی و توانایی اعم از آشپز، پزشک، پرستار و… را به شدت نیازمندیم.

شرایط اینجا بسیار سخت و طاقت‌فرساست. نیاز به نیروی کار بسیار است.

از نظر مالی تنها ۱۳ روز دیگر توان خواهیم داشت. این پویش مردمی‌ است و همه کمک‌ها از طرف مردم ایران و افغانستانی‌های مقیم ایران و برخی عزیزانِ خارج از کشور تامین شده است.

احساس می‌کنم گوشه‌ای از مقاومت در مرزها جریان دارد. هر عزیزی علاقه‌مندِ کمک به مردم افغانستان است باید بداند که مکانِ کمک به این مردم لب مرزهاست.

اگر دانشجو، طلبه، پزشک، پرستار و آشپز هستید، حضور یک روزه، دو روزه و چندماهه شما بسیار ارزشمند است.

در اینجا معذوریت‌هایی وجود دارد. مثلا اجازه عکاسی و فیلمبرداری وجود ندارد. متولی اجرایی این کار «قرارگاه انقلابی بدون مرز» هست که عزیزان می‌توانند با مراجعه به صفحه‌های اجتماعی مربوط به آن، از جزئیات هزینه‌های انجام شده مطلع شوند.