فیلم تبعید؛ دروغی با تبعات ویران کننده
توجه کنید که احتمال لو رفتن داستان وجود دارد
به گزارش گلونی هرکس به نحوی در زندگی ابراز عشق و وجود در برابر دیگری می‌کند و این تفاوت ابراز است که گاهی رابطه را گرم و گاهی نیز از ریشه به آتش می‌کشد.
تبعید (The Banishment) دومین فیلم آندره زویا گینتسف، شرح حالی از کیفیت زندگی خانواده‌ای است که زن خانه برای ابراز وجود در برابر همسرش، هست و نیست خانواده را بر باد می‌دهد.
آندره پتروویچ زویاگینتسف متولد ۶ فوریه ۱۹۶۴کارگردان و بازیگر روسی است که بیشتر به‌دلیل فیلم بازگشت، برنده جایزه شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز در سال ۲۰۰۳، شناخته می‌شود.
اگر دیگر آثار این فیلمساز روس از جمله بازگشت، بدون عشق و … را دیده باشید خواهید دانست که آندره زویا توان بالایی در به تصویر کشیدن پیچیدگی‌های روابط خانوادگی داشته و در بیشتر آثار خود نیز به دنبال بیان سردی حاکم بر اعضای خانواده، از طریق استفاده از مناظر و رنگ‌های سرد و بی‌روح طبیعت است.
در فیلم تبعید خانواده‌ای برای مدت محدود به روستایی در حومه شهر رفته و در همان اوایل قصه مساله‌ای گریبانگیر این خانواده می‌شود که تا دقایق پایانی فیلم منشا و علت آن مشخص نیست.
نقش اصلی قصه‌ی تبعید، وِرا، زنی ساکت و رمزآلود است که خود در ابتدای فیلم اعتراف به خیانت کرده و با انداختن آتشی به جان روح از قبل مرده خانواده‌اش، خود نظاره‌گرِ تبعات دروغی می‌شود که جانش را نیز پای آن می‌گذارد.
تبعید اگرچه در محتوا و اجرا ریتم تندی ندارد اما، بیننده در صحنه‌های مختلف با موسیقی مناسب متن آن دلهره و آشوبی را حس می‌کند که پیشاپیش او را آماده حادثه‌ای جدید کرده و اینگونه ترکیب متن با موسیقی در سال ۲۰۰۷ از هنرنمایی‌های خاص آندره زویا است که به کارش جذابیتی دوچندان می‌بخشد.
اگر به سبک فیلمسازی این فیلمساز عادت و یا واقف نباشید در ابتدا ممکن است کشدار و طولانی بودن هر پلان شما را خسته و حتی از تماشای ادامه فیلم منصرف کند غافل از اینکه همین تعلل در پایان رساندن هر پلان و فوکوس بر نمایش کاراکتر در جغرافیای طبیعی زیست خود، فرصتی برای تامل بیننده بر محتوای داستان بوده و آندره از این طریق، مخاطب را دعوت به دریافت مفاهیم مستتر در هر صحنه اثر می‌کند.
نقد سایر فیلم‌های داخلی و خارجی را در این لینک بخوانید.
پایان پیام
نویسنده: هانیه شریعتی
ایرانی‌ها چه دغدغه‌هایی دارند؟
اینجا را ببینید
