رئالیتی شو ارتش سری؛ نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

به گزارش گلونی درباره کلیات رئالیتی شو ارتش سری در متن قبل چیزهایی گفتیم.

بعضی‌ها درباره این برنامه سوال دارند که چرا شرکت کنندگان لباس نقش خاصی را به تن می‌‌کنند ولی نقش دیگری را بازی می‌کنند.

باید بگوییم فضای مسابقه در سال ۱۹۴۵ می‌گذرد. طبق آنچه در تصویر می‌‌بینیم، بعد از ورود مهمانان که کارت لباس نقش مشخصی را بر تن کرده‎اند، درِ کافه بسته می‌‌شود و کسی حق ورود به آن را ندارد.

اگر هم بخواهند با همان لباس بازی را ادامه دهند که واقعاً ارتش سری نیستند. پس باید هنگام نقش بازی کردن باز هم نقش بازی کنند.

در کل شما نوع بازی کردن و استدلال‌ها را دریابید و خیلی به ظواهر اهمیت ندهید.

اگر هنوز این طراحی لباس برای‌تان عجیب است، حق دارید. بهتر از این نمی‌‌توانستیم توجیه کنیم.

این کافه یک پیشخدمت به نام الینا دارد که فرانسوی حرف می‌‌زنند. او در کنار اینکه از بازیکنان پذیرایی می‌کند، وقتی دیگران به اتاق گفت‌وگو می‌‌روند مواظب است بقیه بازیکنان با هم حرف نزنند که غالبا همه حرف می‌‌زنند و می‌خندند.

همچنین در دقایقی که دو نفر داخل اتاق گفت‌وگو هستند، ارتش سری به مخاطب نشان می‌دهد که هنرمندان هم نمی‌‌توانند انگلیسی یا فرانسوی را خوب صحبت کنند یا اگر بلدند تواضع پیشه می‌‌کنند و کاملاً مردمی هستند.

مخاطب هم از رعایت این همه جزئیات در حیرت می‌‌ماند. حیرتش هم وقتی تمام می‌‌شود که دو بازیکن از اتاق گفت‌وگو بیرون می‌‌آیند و بازی ادامه پیدا می‌‌کند و جزئی‌نگر بودن کارگردان تمام می‌‌شود.

یکی دیگر از نکات این مسابقه این است که در چالش حق شلیک وجود ندارد و اگر کسی شلیک کنند اسلحه‌اش می‌سوزد و ضبط می‌شود.

گویا طراحان مسابقه تا به حال به هیجان و آدرنالین این بازی توجه نکرده‌اند یا توجه کرده‌اند و می‌خواهند برنامه را کش بدهند.

چون تا اینجا، این اتفاق در مراحل حساس بازی به علت ضبط اسلحه افتاده و بازی به دور بعد کشیده شده است.

در پایان، همین که این برنامه با سایر مسابقاتِ «مافیا»، «پدرخوانده» و «شب‌های مافیا» که فقط دکور‌هایشان متفاوت است فرق دارد، به فال نیک می‌‌گیریم.

و امیدواریم فضایی فراهم شود تا جوانانی که این روزها به جای والیبال بازی کردن در پارک، دور هم می‌‌نشینند و به جای اسپک به هم تک‌تارگت می‌زنند، بتوانند این بار به جای مافیا ارتش سری بازی کنند.

می‌‌دانیم سخت است. به هر حال دو راوی می‌‌خواهد و یک اتاق گفتگو. اما همین که گوشه‌ای از پارک را اتاق در نظر بگیرید و در اتاق فرضی فقط راجع به بازی صحبت کنید، کافی است.

در متن‌های بعدی سعی می‌‌کنیم این بازی را به تفکیک نقش برایتان توضیح دهیم.