اوتیسم و داستان یک تکرار

به گزارش پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: همایش تحت عنوان «تکرار» با رویکرد بیان نیازها و مطالبات مادران اوتیسم سراسر کشور در ۲۵ دی ماه ۹۶ برگزار شد.

تکرار مهم‌ترین نشانه اتیسم است. جنس این تکرار از روزمرگی نیست، از عاشقانه‌های مادران و پدرانی است که بار تکرار یک رفتار را در کودک اوتیسمی‌شان به‌تنهایی به‌دوش می کشند و جامعه اغلب تماشاچی رفتار این بچه‌هاست.

با همه فرهنگ‌سازی‌ها در حوزه بیماری‌های کمتر شناخته‌شده‌ای مانند اوتیسم باز هم نگاه پرسشگر و متعجبمان را به مادران و پدران آنها می‌اندازیم و توقع تربیت داریم. واقعیت این است که آنها بیشتر از ما در حال تربیت فرزندان هستند، اجازه نمی‌دهند خستگی هدف را برایشان گنگ کند. تعامل و صبور بودن را در جامعه تمرین می‌کنند و دردهای پنهان اوتیسم را درون خود می‌ریزند. بسته‌های حمایتی دولت باید از اوتیسم‌ها بیشتر شود، آن‌ها مظلوم مانده‌اند و بین بهت و بی‌خبری ما می‌خواهند زندگی کنند. حتا از مناسب‌سازی فضاهای تربیتی و آموزشی در این کودکان چیزی نمی‌دانیم. آن‌ها را مانند یک معمای حل نشده می‌دانیم و اجازه حل شدنش را از خودمان می‌گیریم.

عادی‌سازی برخورد با فرزندان اوتیسم باید به یک اصل، یک قانون یا یک متمم قوی اجرایی تبدیل شود. اضطراب آنها از بودن در مکان‌ها شلوغ، تمایلشان به تکرار یک رفتار و عدم تمایلشان به بوسیدن و در آغوش گرفتن را دریابیم. راه‌های آنها برای کسب آرامش در محیط را دریابیم و به پدرها و مادرها آرامش بیشتری هدیه بدهیم. مأمورین فرودگاه‌ها و بانک و همه حراست دروازه‌های امنیتی اماکن عمومی باید نحوه رفتار با کودکان اوتیسم را یاد بگیرند، توانبخشی‌های خاص باید در اختیار سمن‌ها و سازمان‌های مردم نهاد هم قرار بگیرد. این روزها به‌خاطر پیچیدگی روال اداری در سازمان‌های دولتی استقبال مردم از سمن‌ها افزایش یافته و خبر خوب اینکه سمن‌ها در بروز رسانی اطلاعاتشان کوتاهی نمی‌کنند. خبر بد اینکه آنها با کمبود بودجه دست‌وپنجه نرم می‌کنند. بانک اطلاعاتی آنها می‌تواندبه دولت در هزار راه نرفته کمک کند. خانواده‌های کودکان اوتیسم بیشتر از همه نیازمند عدالت اداری در تخصیص بودجه‌های درمانی و توانبخشی هستند. آن‌ها نیازمند فضاهای آموزشی استاندارد و کادر مجرب برای تربیت این کودکان هستند تا در خودماندگی طیف وسیعی از آنها تحت کنترلشان دربیاد.

پایان پیام