ماه و پلنگ تکرار ناتوان ستایش

ماه و پلنگ نویسنده مشترک و تکرار ناتوان ستایش

به گزارش گلونی سریال ماه و پلنگ به کارگردانی احمد امینی این روزها از شبکه آی‌فیلم بازپخش می‌شود که نقد آن را با هم می‌خوانیم:

کارگردانی

احمد امینی با ساخت سریال اولین شب آرامش نشان داد که به تعریف داستان، سرسری نگاه نکرده و برای مخاطب احترام قائل است، پس کار و عرصه را شناخته و توانایی‌اش را دارد.

اما چه می‌شود که در مجموعه تلویزیونی ماه و پلنگ زاویه دیدی متفاوت را از این کارگردان نمی‌بینیم؟

انتخاب داستانی تکراری، وجود تیپ‌ و سطحی بودن آدم‌ها، غیر قابل باور بودن روابط انسانی و تعریف کم کشش داستان، این‌ها بخشی از نقایص ماه و پلنگ است.

شاید در صورت انتخاب و هدایت درست بازیگران توسط امینی، همچنین خلق شخصیت (بدون تیپ‌های کم عمق و تکراری)، ضعف نخ‌نما بودن داستان پوشانده می‌شد، که این مهم با گزینش شتاب‌زده یا شاید سفارشی هنرپیشه‌ها به مرحله انجام نرسیده است.

بازیگران، لطفا همان همیشگی!

نگارنده، پیش از بررسی مختصر متن، به حضور تکراری بازیگران اشاره می‌کند؛ آدم‌های قدیمی مانند نقش داریوش ارجمند که در سریال ستایش دیده‌ایم، نوشتن تیپ که یک سطح کم عمق از انسان را نشان می‌دهد، مانند نقش شاهرخ استخری به عنوان فرزند پدری پسر دوست (همچنان همان الگوی ستایش).

بازیگران چیزی به متن اضافه نکرده‌اند و اندازه حضورشان مانند دریایی به عمق زانو‌هاست.

فیلمنامه

سعید مطلبی با فیلمنامه ستایش نشان داد که بلد است کشش را در دل رویداد و روابط خانوادگی بیرون و به رخ بکشد، اما به نظر می‌رسد با ماه و پلنگ، خود، ذائقه، آدم‌ها و موقعیت‌های ذهنی‌اش را تکرار کرده است. داستان تکراری است و زاویه دید متفاوتی ندارد. همچنین آدم‌ها به دلیل تیپ بودنشان، عمق ندارند.

یک پرسش و فرضیه

نگارنده پرسش و فرضیه‌ای دارد که امیدوار است نادرست باشد؛ آیا نویسنده فیلمنامه‌ای را بر اساس بازیگران اجباری خلق کرده و سپس این تحمیل تا انتخاب کارگردان نیز پیش می‌رود؟

اگر اینگونه است، چرا کارگردانی توانا مانند احمد امینی آن را پذیرفته است؟

پایان پیام

نویسنده: نیما نعمتی زاده