فوتبال را باید از عرب‌ها بیاموزیم
پایگاه خبری گلونی، رضا ساکی: من هم مانند شما یک پرسپولیسی‌ام. از سال‌های دورطرفدار این تیم هستم. از دربی سی‌ویکم در ۱۳۶۸ و گل دقیقه ۱۸ رضا عابدیان بازی‌های دربی را دیده‌ام و با برد و باخت پرسپولیس زندگی کرده‌ام. اصلا لذت فوتبال در همین برد و باخت‌‌هاست و لذت بیشتر این است که بعد از باخت همچنان در کنار تیم‌ات باشی.
اینها را اما کنار بگذارید. من به عنوان یک پرسپولیسی در حد خودم شعور درک فوتبال هم دارم و اجازه نمی‌دهم که کسی با شعور من بازی کند و آن را به تمسخر بگیرد. من به مسئولان و بازیکنان پرسپولیس اجازه نمی‌دهم که در چشم من نگاه کنند و بگویند چهار تا خوردیم ان‌شا‌الله در بازی بعد شش تا می‌زنیم. من تا جایی هوادار این فوتبالم که به شعورم توهین نشود.
فوتبال را باید از عرب‌ها بیاموزیم
من می‌دانم که امید داشتن و امیدوار بودن به بردن یکی از جاذبه‌های فوتبال است و اصلا فوتبال یعنی ورزشی که نمی‌شود آن را پیش‌بینی کرد اما امیدواری هم حد و اندازه دارد و مسئولان یک تیم نیابد در پوشش امیدواری با شعور طرفداران بازی کنند. نه من که بسیاری از طرفداران می‌دانستیم و برایمان مثل روز روشن بود که زور فوتبال خیریتی ما به الهلال آماده نمی‌رسد. بعد از آن چهار گل هم دانستیم که عمرا به فینال صعود نخواهیم کرد. البته ته دل‌مان به معجزه فوتبال باور داشتیم اما دوست هم نداشتیم کسی با شعورمان بازی کند و بگوید صبر کنید تا شش تا بزنیم.
بدانید و آگاه باشید که برای قهرمانی پرسپولیس و استقلال در آسیا دست‌کم یک دهه زمان نیاز است. تیم‌های که در لجن‌زار بدهی، مال‌باشگاه‌خوری و بازیکنان کاسب فرورفته‌‌اند هیچ وقت نمی‌توانند به قهرمانی آسیا و یا بردن تیم‌های با برنامه‌ای مانند الهلال و العین فکر کنند. جملاتی مانند «ما نباید به عرب‌ها ببازیم» را هم دور بریزید. فوتبال جای این حرف‌های چرت ناسیونالیسی نیست. زمین فوتبال جایی است که برنامه خوب، مربی درجه یک، بازیکن مودب و سیستم درست باشگاه‌داری برنده می‌شود نه چیز دیگر.
فعلا و تا شاید در دهه‌های آتی باید دل‌خوش باشیم به بردن در دربی و قهرمانی در لیگ برتر. به آسیا اصلا نباید فکر کرد. حالا به جایی رسیده‌ایم که باید مقابل عرب‌ها زانوی تلمذ بر زمین بزنیم و باشگاه‌داری و تیم‌داری را از آنها یاد بگیریم.
پایان پیام
