پایگاه خبری گلونی، رضا ساکی: این ترانه از آقای حامد هیراد را شاید دوست داشته باشید و با آن سر و بدن تکان بدهید اما چنین چیزی من را راضی نمی‌کند. چون همه چیز در این اثر رو و معمولی است. نگاه توام با لبخند آقای هیراد هم غیرقابل تحمل است. بعد از شنیدن چنین قطعاتی باید لحظه‌ای درنگ کنیم و به خود بگوییم چه شنیدم؟ صرفا شاد بودن یک ترانه ملاک خوب بودن آن نیست. آیا واقعا چنین ترانه‌ای شما را راضی می‌کند؟ آیا ممکن است بارها آن را بشنوید؟ آیا در سال‌های آینده نیز ممکن است به یاد این ترانه و یا چنین ترانه‌هایی بیفتید؟ آیا این ترانه جایی برای خودش در خاطره شما باز خواهد کرد؟
این روزها همه چیز برایمان مصرفی شده است. البته بخشی از هنر پاپ همیشه مصرفی بوده است. یعنی آدم نیاز دارد به ترانه‌هایی که یک بار آن را بشوند و تا آخر عمر دیگر به سراغش نرود. عیب ندارد که چنین ترانه‌هایی در بازار باشد اما تعدادشان نباید زیاد بشود و نباید به عنوان جنس اصلی به خورد مخاطب داده شوند. این مهم است.
پرسش: چه شد که مثلا از ترانه قصه دو ماهی به این ترانه‌ها رسیدیم؟ با این لحن دوگانه و بدون کوچکترین هنرآزمایی در کلام. لطفا به جنس بد راضی نشوید.
پایان پیام
واقعا ممنونم از اینکه افرادی مثل شما هنوز به این مسایل دقت دارند البته هر حرفی را باید با عقل ومنطق بسنجیم بعد قبول کنیم اما نقد شما را از هر طرفی که میسنجم واقعا درسته لبخندش یه جوریه انگار داره به حماقت طرف مقابل میخنده اما آهنگشم همینه ما مردم ایران متاسفانه اولینش خودم تشنه یآهنگ شاد و ریتمیک هستیم دیگ دقت نمیکنیم که این شعر چه شلم شوربایی هست من تحقیق کردم راجب این شعر و متوجه شدم هر تکه ای رو از دفتر هنرمندی دیگر کش رفته ،صاحب این لبخند ژکوند!!!