این روزها همه‌جا صدای آهنگ همین خواننده‌های معمولی شنیده می‌شود. در دنیای مجازی هم صفحات طرفداری یا فن پیج دارند و با القابی چون سلطان غم، خواننده نیمه خاص و مخمل جدید ستایش می‌شوند.
پایگاه خبری گلونی، مهرداد حسین‌زاده:
قدیم‌ها که هنوز تا بیخ دندان به فنّاوری مجهز نبودیم، همه‌چیز واقعی‌تر به نظر می‌رسید. آن موقع‌ها باید برای هر چیزی تلاش می‌شد تا به دست می‌آمد.
به‌طور مثال اگر کسی می‌خواست آواز بخواند باید پیش استادی می‌رفت و اگر استعدادش مقبول می‌افتاد، تازه به درجه‌ی شاگردی مفتخر می‌شد و بعد از چند سال سختی و جان کندن و مرارت، بازهم به خود خواننده نمی‌گفت و خودش را باافتخار شاگرد فلان استاد بزرگ می‌نامید.
اما این روزها هرکسی می‌تواند بدون طی کردن سلسله‌مراتب، به‌اصطلاح خواننده شود. چرا می‌گوییم به‌اصطلاح؟ چون به لطف وجود فناوری‌ها و نرم‌افزارهای ضبط و تولید صدا می‌توان از یک حنجره‌ی معمولی صدای نسبتاً قابل قبولی بیرون کشید؛ و از ترکیب خروجی حنجره‌اش با موسیقی‌ای که توسط سمبل‌های نرم‌افزاری تولیدشده و هیچ ساز واقعی‌ای در آن وجود ندارد، یک آهنگ ساخت.
استادی می‌گفت «از وقتی پای نرم‌افزارهای آهنگسازی به موسیقی بازشده، موسیقی دیگر هنر نیست و تبدیل به یک سرگرمی شده تا عده‌ای بتوانند خودشان را مطرح کنند» البته نمی‌شود گفت تمام صحبت این استاد درست است. چون در سطح جهانی با همین نرم‌افزارها موسیقی‌های الکترونیکی تولید می‌شود که واقعاً باارزش هستند؛ اما طبق عادتی دیرینه، ما ایرانی‌ها می‌توانیم از هر چیز خوبی به فاجعه‌ترین شکل ممکن استفاده کنیم.
آدم‌های معمولی
این روزها همه‌جا صدای آهنگ همین خواننده‌های معمولی شنیده می‌شود. در دنیای مجازی هم صفحات طرفداری یا فن پیج دارند و با القابی چون سلطان غم، آقای نیمه خاص و مخمل جدید ستایش می‌شوند.
ولی تشت رسوایی‌شان وقتی می‌افتد که همین خیل عظیم طرفداران از آن‌ها اجرای زنده و کنسرت طلب می‌کنند. از آنجایی هم که نمی‌شود نرم‌افزارهای مذکور را با خود رو استیج ببرند یا با ژست عدم وجود امکانات برای یک کنسرت استاندارد، از دادن کنسرت خودداری می‌کنند و یا روی استیج می‌روند و چنان عیار واقعی‌شان را به نمایش می‌گذارند که مخاطبانشان ترجیح می‌دهند آن‌ها را فقط از سیستم صوتی اتومبیل گوش دهند.
گوش مردم تنبل شده است
متأسفانه همین موسیقی‌نماها باعث شده‌اند گوش مردم تنبل شود و کمتر کسی به سمت موسیقی‌های واقعی تمایل داشته باشد. موسیقی فست‌فودی، موسیقی جدی را به حاشیه برده است. چه تلخ می‌گفت صاحب‌نظری که «اگر قرار بود این روزها لطفی‌ها و مشکاتیان‌ها و شجریان‌ها فعالیت کنند باوجود هیرادها و بانی‌ها و همایون‌ها، قطعاً به گوشه‌ای رانده می‌شدند و نادیده می‌ماندند»
ای‌کاش مردم فست‌فود را بی‌خیال شوند و چلوکباب سلطانی خودمان را بچسبند.
پایان پیام.
