فیلم لس آنجلس تهران دیوانه را از سینما فراری می‌دهد

تینا پاکروان فیلم لس آنجلس تهران را تهیه‌کنندگی، کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی کرده است. فیلمی فانتزی-کمدی که نه فانتزی است، نه کمدی و نه حتا فیلم.

پایگاه خبری گلونی؛ محسن فراهانی: اکران فیلم سینمایی «لس آنجلس-تهران»، ساخته تینا پاکروان با بازی پرویز پرستویی و مهناز افشار در سینماهای کشور آغاز شد.

فیلم لس آنجلس تهران جدیدترین ساخته تینا پاکروان است. تهیه کنندگی این فیلم سینمایی به صورت مشترک بر عهده تینا پاکروان و علی حسینی است.

فیلمنامه این فیلم نیز به صورت مشترک توسط تینا پاکروان و آنالی اکبری نوشته شده است.

یعنی اگر جا داشت، تینا پاکروان درون گیشه سینماها می‌نشست و به طور مشترک با بلیت‌فروش بلیت می‌فروخت.

خلاصه فیلم

در خلاصه‌ عجیب و غریب فیلم لس آنجلس تهران آمده است:

با کلمات زیر جمله بسازید: (دو نمره) موسیوی فرانسوی، تابلوی نقاشی، استندآپ کمدی، اینستاگرام، فحش رکیک، هاهاها، پیرزن موتورسوارِ تک‌چرخ‌زن، داف وطنی، عشق خارجی، خونه مادربزرگه، درود بر شرف آریاییت!

این روزها گویا خلاصه فیلم نوشتن توسط عوامل به یک کار مسخره تبدیل شده است.

این چه خلاصه فیلمی است؟

شما از این خلاصه فیلم چه می‌فهمید؟

بازیگران:

بازیگرانی نظیر پرویز پرستویی، مهناز افشار، گوهر خیراندیش و ماهایا پطروسیان در این فیلم بازی می‌کنند.

از دیگر بازیگران می‌توان به شیرین یزدانبخش، زهیر یاری، بانیپال شومون، برایان للی، امی گواورا، جسی ننسی اشاره کرد.

ژوبین رهبر بازیگر دیگر است که در این فیلم معرفی می‌شود.

نقد فیلم لس آنجلس تهران

اجازه بدهید همین ابتدا خیال‌تان را راحت کنیم. آیا یک فیلم بد است؟

فیلم از لحاظ شخصیت‌پردازی در حد کلیپ‌های اینستاگرامی است.

شخصیت‌های فیلم هزاران سوال را تا پایان در ذهن مخاطب بی‌پاسخ می‌گذارند.

در ابتدای فیلم یک خانواده پر جمعیت را می‌بینیم.

افرادی که تا پایان فیلم مشخص نمی‌شود آن همه بچه و پیرمرد در آن خانواده چه کسانی هستند.

مهناز افشار دختری است که معلوم نیست چه کاره است.

اما همه‌ی درها را با یک سنجاق‌سر باز می‌کند در حالی که اصلاً دزد نیست.

نقایص فیلم‌نامه

فیلم را می‌توان یک فیلم فانتزی-کمدی دانست.

فیلمی که سراسر آن بازیگران فقط می‌رقصند.

در ماشین، در خیابان، در آشپزخانه، در حیاط خانه با موبایل آهنگ پخش می‌کنند و شروع می‌کنند به رقصیدن.

حالا چرا صدای موبایل مثل ارکستر است باید از سازندگان فیلم پرسید.

حتا در زمانی که شخصیت‌های فیلم بدبخت و درمانده می‌نشینند درون ماشین باز می‌خوانند و می‌رقصند.

از طرفی در ابتدای فیلم می‌بینیم که پرویز پرستویی و ژوبین رهبر هر کدام جداگانه پشت در خانه‌های خود می‌مانند.

پرویز پرستویی می‌آید به کمک ژوبین و در حرکتی که شبیه به فیلم مارمولک است از دیوار خانه ژوبین بالا می‌رود و در را برایش باز می‌کند.

در کمال حیرت و تعجب مخاطب، پرویز پرستویی چون پشت در خانه خود مانده، مچبور می‌شود شب را در خانه ژوبین بماند.

خب اگر این شخص چنین مهارتی داشت پس چرا از دیوار خانه خود بالا نرفت؟

این سوال را هم بی‌زحمت از سازندگان فیلم لس آنجلس تهران بپرسید.

نکات مثبت

فیلم حاوی صحنه‌های موشن‌گرافی خوبی بود.

چند موقیت کمیک و طنز خوب هم در طول فیلم دیده می‌شد.

همین. باور کنید همین‌ها را هم به زور پیدا کردیم.

شوخی‌های سخیف

سینمای کمدی ایران چند سالی می‌شود که دچار یک بیماری مهلک شده است.

بیماری مهلکی که در آن ویروس شوخی‌های مبتذل فیلم را از پای درمی‌آورد.

در فیلم لس آنجلس تهران هم یک شوخی به شدت بی‌نمک و زشت وجود دارد.

شخصیت‌های این فیلم صد بار این دیالوگ را تکرار می‌کنند: «به خاک رفتیم».

کجای این شوخی خنده‌دار است؟ کجایش خلاقانه است؟ کجایش قشنگ است؟

دانش‌آموزان مقطع دبیرستان دوره‌ اول هم دیگر از این شوخی‌ها استفاده نمی‌کنند.

پس چه می‌شود که سازندگان فیلم فکر کردند این شوخی شاهکار است که صدبار آن را تکرار کردند؟

و در پایان

خلاصه اگر در سال‌های گذشته فیلمی دیدید که حال‌تان را خراب کرده است.

اگر از دیدن یک فیلم ناراحت و پشیمان هستید.

اگر دیدن آن فیلم جزو خاطرات بد و دردناک شماست.

قطعاً فیلم لس آنجلس تهران را ببینید. بی‌شک آن فیلم را فراموش می‌کنید.

پایان پیام