حلب سکوت جنگ و آنچه در انتظار ماست
پایگاه خبری گلونی، انوشه میرمجلسی: وقتی از جنگ حرف می‌زنیم، بی‌شک صدای خمپاره و ادوات جنگی، هیاهوی سربازان، ناله و درد مجروحان را به یاد می‌آوریم.
در ذهن‌مان تصاویری جان می‌گیرد که سالهای سال بر پرده سینما و یا در زندگی واقعی تجربه کرده‌ایم. جنگ برای همه آدمها، ایرانی و غیر ایرانی، یک مفهوم مشترک دارد. جنگ چه خود شروع کننده‌اش باشی چه دیگری، اولین نتیجه‌اش ویرانی است.
جنگها هر کجای جهان که رخ بدهند، مهمترین چیزی که قربانی می‌شود «زندگی» است و زندگی کردن در مناطق جنگی، روایت توام با درد، حسرت و تلاش است. دردِ دیدن خسارت‌ها، حسرتِ روزهای آرام و خوش گذشته و تلاش برای وصله‌کردن هزار خاطره تکه‌پاره و هزار قصه از هم گسسته.
فیلم‌های مستند با پایبندی به آنچه واقعیت دارد، صادق‌ترین راویان جنگند. بدون دخل و تصرف و به دور از قضاوت و تحلیل‌های فیلم‌های داستانی، می‌توانند سند آشکاری باشند از آنچه رخ داده است. جنگ و تمام نقاط تاریک و روشنش از زاویه نگاه یک مستندساز بسیار قابل تامل است.
در دوازدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مستند ایران، سینما حقیقت فیلمی اکران شد با نام «حلب، سکوت جنگ». فیلمی بدون دیالوگ که راوی «زندگی» در حلب است.
زندگی و حیاتی که پس از جنگ در شهر مهمی چون حلب به فراموشی سپرده شده است.
حلب سکوت جنگ و آنچه در انتظار ماست
فیلم با تصاویر بکری از این شهر، شما را به تماشای سکوت پس از جنگ می‌برد. گرچه معتقدم آنچه در این فیلم بدون دیالوگ شاهدش هستیم، فریاد گوش‌خراشی است از جنگ. فریادی به غایت بلند که بعید است تماشاگر فیلم را تکان ندهد.
روایت این مستند به گونه‌ای است که در تک تک ثانیه‌های فیلم، به آنچه در گذشته جاری بوده، فکر می‌کنیم و تماشای ویرانی‌های حلب ما را به تماشای زندگی گذشته در آن دعوت می‌کند. زندگی و شوری که حالا خبری از آن نیست.
امیر اصانلو کارگردان فیلم «حلب، سکوت جنگ» است. این فیلم در جشنواره دوازدهم فیلم مستند، دو اکران داشت که با استقبال خوبی از سوی مخاطبان همراه بود.
(جمعه ۲۳ آذر ساعت ۱۴ دومین اکران این فیلم در پردیس چارسو است)
بخش‌هایی از گفتگو با کارگردان را ببینید:
پایان پیام
