فیلم متری شش و نیم در سینمای اجتماعی ایران اتفاق مهمی است
پایگاه خبری گلونی، انوشه میرمجلسی: سعید روستایی و «ابد و یک روز» به این سادگی‌ها از ذهن سینما‌دوستان پاک نمی‌شود.
فیلمی که در همه حوزه‌ها قابل تحسین بود و سیمرغ‌های ردیف‌شده برای این فیلم هم گواه همین نکته است.
اما فیلم تازه سعید روستایی «متری شش و نیم» که در اولین اکران و در اولین روز سی‌و هفتمین جشنواره فیلم فجر حاشیه‌هایی داشت؛
در روز دوم جشنواره اکران شد و در روزهای بعد هم به رکورد اکران فوق‌العاده در دو روز دست یافت.
فیلم «متری شش و نیم» فیلم خوش‌ساختی است.
از لحاظ فنی و ساختاری حرف‌های مهمی برای گفتن دارد که قطعا منتقدان سینما درباره‌اش خواهند نوشت.
اما این فیلم از بعد اجتماعی بسیار قابل تحلیل است. فیلمی که به چندین آسیب‌های اجتماعی اشاره دارد که در راس آنها اعتیاد خودنمایی می‌کند.
فقر، اعتیاد، فساد، قاچاق و حکمرانی قانون همگی به نحوی در فیلم قابل ردیابی است و همه اینها به فقر گره خورده است.
از پدری که فرزند خود را به عنوان ابزار کار می‌بیند تا زنی که به فرمان همسر، پوششی برای فروشندگی مواد است و موارد دیگری که در فیلم به آن اشاره می‌شود.
فیلم تازه سعید روستایی از این حیث فیلم قابل تحسینی است که توانسته با فیلم‌نامه‌ای چندوجهی و پخته، به سراغ سوژه‌هایی برود که مرز کلیشه‌ای شدن و بیان درست موضوعات در آنها بسیار باریک است.
اما نکته‌ای که می‌توان به عنوان ضعف ساختاری و انسجام روایی فیلم بیان کرد:
سعید روستایی در این فیلم در کسب همدلی مخاطب چندان موفق نبوده است.
مخاطب نه با شخصیت پیمان معادی در فیلم همراهی کامل پیدا می‌کند و نه با شخصیت نوید محمدزاده؛ نه با نماینده قانون و نه با قاچاقچی موارد مخدر.
شخصیت‌ها تا میانه فیلم موفقند اما هرچه به انتهای فیلم نزدیک می‌شویم، تاکید کارگردان بر درخشش فرم، هدایت محتوا را کمرنگ می‌کند و با شخصیت‌هایی رها طرف هستیم که نمی‌توانند همدلی‌مان را برانگیزد.
در فیلم «مغزهای کوچک زنگ‌زده» به کارگردانی هومن سیدی که موضوعی تقریبا نزدیک به «متری شش ونیم» داشت، مخاطب با شخصیت‌های فیلم آنچنان همدل می‌شود که فروپاشی زندگی و آشفتگی‌شان، او را دچار تنش می‌کند.
مخاطب، شخصیت فرهاد اصلانی را به عنوان سرپرست و به اصطلاح «چوپان» آن چنان می‌پذیرد که در ادامه با نوید محمدزاده و مصایبش همراهی بیشتری پیدا می‌کند و کاستی‌ها و عقده‌های درونی او را درک می‌کند.
اما در این فیلم، شخصیت نوید محمدزاده که تولیدکننده و توزیع‌کننده مواد است، به عنوان حامی خانواده چندان قوی نیست و در قسمت پایانی فیلم، حتی حضور اعضای خانواده چندان به بالانس بار عاطفی فیلم کمکی نمی‌کند.
از این رو هومن سیدی در مقایسه با سعید روستایی برای شکل دادن به شخصیت موفق‌تر عمل کرده است و متری شش و نیم از این حیث ضعیف است.
با همه اینها، متری شش و نیم به دلیل ساختار و فرم خاص، دکوپاژها و میزانس‌های ویژه‌اش قطعا فیلم مهم و ارزشمندی است.
سکانس‌های طلایی بسیاری دارد، فیلم با ریتم خوبی پیش می‌رود و بازی‌های پیمان معادی و نوید محمدزاده قابل دفاع است.
از سویی از نظر محتوایی هم دارای موارد مهمی است که به دلیل ارائه در مدیوم سینما ارزشمند است و جنبه تحلیلی پژوهشی پررنگی به فیلم می‌دهد.
فیلمی که قطعا اکران موفقی خواهد داشت و می‌تواند مسیر فیلم‌سازان دیگر در ژانر اجتماعی را هم دستخوش تغییر کند.
پایان پیام
