احمد تفضلی خوب می‌دانست چه باید بگوید
به گزارش گلونی شانزدهم آذرماه زادروز احمد تفضلی است.
در کانال بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار در بخشی از کتاب «نادره‌کاران: سوگنامه ناموران فرهنگی و ادب» از ایرج افشار، درباره احمد تفضلی آمده است:
«تفضلی کوتاه‌نویس بود. گزافه‌نویس نبود. هماره درباره آنچه عمیقاً می‌دانست قلم‌گردانی می‌کرد. نیک می‌دانست چه می‌خواهد بگوید و در آن باره چه اندازه باید گفت و نوشت.
از پراکنده‌پردازی و بیهوده‌نویسی پرهیز داشت. نمونه برجسته از نوشته‌های تازه او مقاله‌ای است که در مجله فرهنگستان چاپ شده است.
او تنها دانش‌خواه و جویای عاشق پژوهش نبود. همیشه نسبت به دانشمندان و محققان طراز اول احترام و تبجیل را فرض می‌شمرد.
مگر نبود که جشن‌نامه عباس زریاب خویی به همت و دانایی او تهیه و چاپ شد. مگر نبود که موجبات تجلیل علمی فرهنگستان از محمدتقی دانش‌پژوه را محرک واقعی او بود.
تفضلی دوستی خوب‌کردار، خوش‌سخن، دلپذیر و گرمرو، مهربان و دلسوز بود. آخرین باری که دیدمش اواخر آذرماه بود. با کاووس جهانداری و احمد اقتداری، هر چهار به خانه دوست عزیز دانشمندمان مصطفی مقربی رفته بودیم که تسلیت‌گویی کنیم.
تفضلی مانند همیشه سخنش بی‌تابانه دربارۀ مسائل ایران‌شناسی بود و آنچه در این راه باید بشود. «ای بسا آرزو که خاک شده‌ست».
باشد که خاک او را به نوازش پذیرفته باشد. یادش و روانش پایدار باد.»
همچنین در گلونی بخوانید: به یاد احمد تفضلی
غلامحسین یوسفی: زبان فارسی در تربیت فرزندان ایران اهمیتی خاص دارد
غلامحسین صدیقی به جوانان توجه خاصی داشت
دکتر ژاله آموزگار: آن چیز که ما را اینجا جمع کرده ایرانی بودن ماست
پایان پیام
